Hoofdstuk 1, pagina 7

Ze kunnen er net niet bij, hoe hoog ze ook proberen te springen. De wind is sterk en trekt de sliert van de vlieger keer op keer de hoogte in, zodat de kleine handjes steeds misgrijpen. Drie blije kleutertjes dansen op het strand in de hoop toch de lange rode staart te kunnen pakken. Ik bekijk het vanuit mijn strandstoel, die ik met veel zorg achter het windscherm in het zand heb neergezet. Wat ik zie, lijkt een afspiegeling van de onmacht die ik voel. Een onbestendig gevoel van leegte en eenzaamheid bekruipt me. Alsof er iets van mezelf is geamputeerd. Er mist iets en dat gemis dreigt dit blije moment te overschaduwen. Ik probeer het gevoel te verdringen. Er is zoveel gebeurd, zoveel gezegd en zoveel niet gezegd. 

   De golven banen zich een weg naar de duinen. Steeds dichter komt het water bij de heuvel die ik samen met de kinderen heb opgeworpen om te beklimmen als de vloed zou komen. Ze hebben er even op gestaan, zijn ervan afgegleden, probeerden er overheen te springen, maar nu het water eindelijk komt, is de interesse weggeëbd. Ik wil er zelf even op gaan staan, even weer dat gelukzalige gevoel ervaren van vroeger. De elementen en ik. Ik klim op de hoopjes zand, want een heuvel is het nauwelijks meer te noemen. Als een kapitein kijk ik over zee op zoek naar een vuurtoren. Op zoek misschien naar een veilige haven. De golven beuken ondertussen tegen de fundamenten van mijn vesting en nemen gedachten mee. De eeuwig onrustige gedachten die mijn leven al bijna drie jaar lijken te beheersen.

.

Hoofstuk 5, pagina 115/116

  ‘Ik ga naar beneden, kan ik iets te drinken voor je inschenken?’ vraag ik.

  Plotseling is er een trap tegen de deur. Daan is wild en agressief. Met alle kracht die in hem is, duwt hij me. Ik verlies mijn evenwicht. Ik heb een buik van 37 weken zwangerschap en plotseling komt de grond op me af. Ik voel mijn rug tegen de bureaustoel slaan. Ik schiet half onder het bureau en kan geen kant op.

  ‘Houd op, houd op!!’ roep ik.

  Ik probeer me klein te maken, krimp ineen. Mijn armen sla ik om mijn buik en mijn gezicht wend ik af. Een hevige angst maakt zich van mij meester.