Het zit al lang in mijn hoofd natuurlijk, het vervolg op 'De geur van witte fresia's', maar het opschrijven is toch een tijdrovend proces. Het loslaten van het eerste boek vind ik ingewikkelder dan ik dacht. Ik probeer goed te luisteren naar wat mensen als opbouwende kritiek hebben gegeven over mijn debuut, dat vind ik als schrijver fijn, daar kan ik mee verder en dat helpt in mijn leerproces. Het lijkt natuurlijk heel stil rond dit vervolg. De omslag en titel  heb ik al lang geleden bekend gemaakt en de planning was dat het vervolg er al zou zijn. Waarom is het er dan nog niet en waarom heb je dit al zo lang geleden bekend gemaakt zul je wellicht vragen. Terecht!

Excuses, het leven kwam er tussendoor, in al haar schakeringen, met fijne momenten maar ook met veel minder fijne momenten. Gek genoeg maken die minder fijne momenten dat ik weer in de pen wil klimmen, dat ik weer creatief bezig wil zijn. Hiermee is het eerste deel van de vraag beantwoord maar  nu heb je nog geen antwoord op de vraag waarom ik al zo vroeg in dit proces de omslag en titel van het volgende boek bekend heb gemaakt.

Ik denk veel in plaatjes. Door het verhaal in mijn hoofd een titel en een omslag te geven komt het verhaal voor mij tot leven.  Het roept gebeurtenissen en gevoelens op die ik dan weer op kan schrijven zodat ik een rode draad kan ontdekken in het verhaal in mijn hoofd. Toen ik De geur van witte fresia's schreef had ik voor de rechercheur en advocaat een keurig overzicht bijgehouden  van data, gebeurtenissen, correspondentie en gevoelens. Dit overzicht was mijn leidraad toen ik schreef. Voor 'Surfen op een zee vol tranen'  heb ik zo'n overzicht niet en moet ik dieper in mijzelf graven om het voor mij juiste verhaal te kunnen vertellen. Hiermee blijft het dus ook te allen tijde mijn verhaal, hoe ík het mij herinner en wat voor gevoelens het bij mij oproept. Opnieuw schrijf ik het verhaal voor mijn kinderen, maar misschien zijn anderen ook geïnteresseerd in hoe het verder is gegaan met Willemien, Daan, Joel, Annefloor en Elske. Het belangrijkste is dat ik weer aan het schrijven ben, want dat boek komt er, dat staat als een paal boven water.

Willemien